در معناي « ضِيَافَةِ اللَّهِ» (2)

پس معناي «ضِيَافَةِ اللَّهِ» رسیدن به اوج معنوّيت و ایجاد ولایت الهي در باطن انسان است.

 انسان در سال يازده ماه بعد معنوي را رها مي‌كند و همّت خود را در خوردن و خوابيدن مصرف مي‌كند، در نتيجه روحش آلوده و سنگين مي‌شود. انسانی كه يازده ماه روح و بعد معنوي را رها كرده‌ است، باید همّتی مردانه کند و جنبّه‌ي مادي و بدني را كه همان خوردن و خوابيدن است در خود تضعيف كند تا صاحب معنويت و نورانيّت شود؛ در اين صورت است كه زنگار تعلقّات مادّي از قلب و باطنش زايل مي‌شود. نقاشی، خطاطی و انجام تحقیقات علمي و طبيعي هنر هستند. زدودن زنگار و علایق دنیا از روح نیز یک هنر است و مسلماني كه به یک باره عادت خوردن و آشامیدن يازده ماهه را برای جلب رضای خدا ترك مي‌كند، هنرمند است.

روزه دار تعلق مادّه و مادّيت را از خودش قطع مي‌كند. او با رؤيت هلال ماه رمضان برخی از عادت‌هاي يكساله را كنار مي‌گذارد و به مهمانی خدا دعوت میشود. معناي « هُوَ شَهْرٌ دُعِيتُمْ فِيهِ‏ إِلَى‏ ضِيَافَةِ اللَّهِ ...» همین است. مهماني پر فیض خداوند ميليون‌ها مسلمان را به یک باره در وادی معنویت هنرمند مي‌كند، زيرا آنان با شروع ماه رمضان عادت‌هاي يازده ماهه را كنار مي‌گذارند و آماده مي‌شوند تا در روح و باطنشان ولايت الهی ايجاد كنند. پس هر روزهدار قادر است که ولیِّ پروردگار شود، به شرطی كه برنامه ها‌ي الهی ماه رمضان را با جدیت دنبال كند. مسلمانان برنامه های الهی را تنها در ماه مبارک رمضان دنبال میکنند، ولی بعد از اتمام ماه رمضان آنها را ترک میکنند. مسلمان‌ها در ماه مبارك رمضان كار مهم، فوق‌العاده و هنرمندانهای انجام مي‌دهند.

مسلمان‌ها در ماه مبارك رمضان كار مهم، فوق‌العاده و هنرمندانهای انجام مي‌دهند. رسول الله مي‌فرمايد: «إِنَّ الصَّوْمَ جُنَّةٌ مِنَ‏ النَّارِ»، یعنی : همانا روزه سپر آتش جهنم است. خداوند در حديثی قدسی میفرماید: «الصَّوْمُ‏ لِي‏ وَ أَنَا أَجْزِي بِه‏». یعنی: روزه براي من است و من خود جزاي روزه هستم. اين حديث نشان میدهد كه فضایل روزهداری بسیار است، زیرا که خود خداوند كه مقام احدیت و عنقاي مغرب است جزاي روزه میباشد، نه بهشت، اسما و صفات و جلواتش. بايد دانست كه معرفت ذات برای كسي حاصل نمي‌شود، مگر كسي كه وليِّ خداوند باشد. يعني روزه مقام ولايت است. روزهدار در ماه رمضان بر باب ولايت الهي واقع مي‌شود، ولي بعد از ماه رمضان با غفلت و نسیان این باب را بر خود مي‌بندد. در حديث ديگری آمده است كه اگر از فضاي دهان و دندان روزهداری بويی ناخوشایند متصاعد شود، ملائكه از بوي دهان آن روزهدار لذت مي‌برند، زيرا كه این بو از لحاظ مادی ناخوشایند است، ولی از لحاظ معنوی بوي ولايت الهي است.

ما برون را ننگریم و قال را          ما درون را بنگریم و حال را

 حس شامّه‌ي انسان‌ها بوي ظاهري فضاي دهان روزه دار را استشمام مي‌كند، اما فرشتگان الهي باطن و جنبه‌ی ولايت او را استشمام مي‌كنند. یعنی بوی معنوی كار هنرمندانه و وارد شدن به باب ولايت او را استشمام مي‌كنند و از آن لذّت مي‌برند. ميهماني خدایي همان جنبه‌ي معنويت و لذّت معنوي است كه روزهدار آن را در باطن خود مي‌يابد. پس معني ضيافت و ميهماني خدا برعکس آنچه که میان مردمان متداول است، به معناي خوردن و آشامیدن از غذاهای الوان و سفرههای رنگارنگ نيست. ميهماني خدا با سفرههای رنگارنگ مادی تناسبي ندارد، بلکه ميهماني ماه مبارك رمضان متناسب با ولايت الهي است كه در آن انسان هنرمند، هنر خود را با شكستن عادت‌ها، تقويت اراده، طهارت روح و فراموش كردن مادّه و ماديگري به نمايش مي‌گذارد. انسان هنرمند باید به خاطر داشته باشد كه جنبه‌ي روحي او غير از بدنش است.

 کیست در گوش که او می شنود آوازم                یا کدام است سخن می نهد اندر دهنم

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد          یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم

 ماه رمضان ياد آور این‌ حقايق است که انسان به خودش بيايد و متوجه خود شود. او بايد همّت كند كه در ماه رمضان خودش را بشناسد و بداند که همان كسي است كه خداوند «منِ» او را قبض خواهد كرد. آن «من» کیست؟ انسان بايد در اين ماه «من» را بيابد. ولی متأسفانه مال و منال و تعلقات را مي‌يابد، ولي «منِ» خودش را گم میکند. او همه‌ي دارایي خود را به «منِ» خودش نسبت مي‌دهد، ولي از «منِ» خودش بیخبر است.

معناي صحيح ولايت را كسي درمییابد كه «من» خودش را يافته باشد و آن را بشناسد. اگر روزهدار واقعاً در ماه رمضان عادات بد را ترك کند، به طوري كه باطنش كاملاً شسته و پاک شود، قطعاً ولي پروردگار مي‌شود، ولي اكثر مردم از اين حقايق غافل هستند. آنان اکثر اوقات ماه مبارک را به خوابیدن سپری میکنند و اذعان میدارند که از ماه مبارک رمضان و روزهداری چیزی برایشان حاصل نشد. این افراد صائم واقعی نیستند بلکه نائم اند! معمولاً مسلمانان غذاهاي چرب و متنوع را در ماه رمضان بیشتر مصرف میکنند، گويي که ماه مبارک رمضان ایام پرخوري، تنوّعخواهي و راحتطلبي است. اینان گمان مي‌كنند که تمام نيروي آدمي از مطبخ است و اگر غذايي را كامل و سير نخورند، قادر به تفکر و حرکت کردن نخواهند بود.

البته اگر كسي واقعاً مريض باشد و روزه به بدنش ضرری برساند، روزه گرفتن بر او واجب نيست و چنین شخصی اگر روزه بگيرد روزه‌اش باطل است. در واقع روزه در ماه رمضان دو حكم دارد: يا واجب و يا حرام است. كسي که قادر به روزهداری باشد، روزه بر او واجب است و هر كسي كه قادر نباشد، روزه بر او حرام است. ولي برخی از مردم به دنبال بهانه هستند و به خاطر امراض‌ جزیي و غیرمهم روزه نمیگیرند. روزي بنده خدایي به من گفت که به دلیل ناراحتي قلبي در ماه مبارک رمضان روزه نمیگیرد. به او گفتم که ناراحتي قلبي با روزه گرفتن ارتباطي ندارد، نزد دكتر بيغرضي برو و از او در این مورد سوال كن. او تحقيق كرد و دریافت که ناراحتي قلبي با روزه گرفتن ارتباطي ندارد. او مدت‌ها پس از آن رویداد روزه گرفت و به خاطر روزهخواری گذشته اش متأسف و پشیمان بود. آن شخص بعد از مدتها در غير ماه رمضان وفات نمود. مسلمانان به جای بهانه جویی، بايد شكرگزار و سپاسگزار خداوند باشند که در ماه مبارک رمضان بابي براي ضيافت گشوده و برای تربيت معنوی آنان سفره‌اي گسترده‌ است، ولي آدميان خودشان را از این سفره‌ي گسترده شدهی رحمت الهی محروم میکنند.

پس «ولايت الهي» دو نوع است: ولايت تكويني و تشريعي. مركز و اصل و ريشه‌ي ولايت تكويني در ذات حق است، زيرا خداوند وليِّ وجود و هستي عالم خلقت است. خداوند وليّ و كارگردان تمام برنامه‌هاست و پس از خدا، اوليايي در اين عالم براي خداوند هستتند كه نام آن‌‌ها «اَلْمُّدبراتُ امراً» است. جبرئيل، عزرائيل، ميكائيل، و اسرافيل و حَمَله‌ي عرش، اولياي پروردگار هستند. هر علت نسبت به معلول خودش ولي است. از جمله‌ي آن‌ها انسان‌ها هستند كه مي‌توانند ولي خداوند شوند، به طوري كه در ميان انسان‌ها نیز ولی وجود دارد. اين حقایق در قسمتهای آتی با دلايل قرآني و روايي بیان خواهد شد.