وَ اَسْتَشْفِعُ بِكَ اِلى نَفْسِكَ، وَ اَسْئَلُكَ بِجُودِكَ اَنْ تُدْنِيَنى مِنْ قُرْبِكَ وَ اَنْ تُوزِعَنى شُكْرَكَ، وَ اَنْ تُلْهِمَنى ذِكْرَكَ

 «وَ اَسْتَشْفِعُ بِكَ اِلى نَفْسِكَ» خدايا، من به وسيله‏ى ذكر و ياد تو به تو نزديك شدم و تو هم توجّه كردى و مرا ياد نمودى، زيرا در قرآن اين چنين وعده داده‏اى «اِهْبطُوا مِنْها جَميعاً فَاِمَّا يَأتَينَّكُمْ مِنّى هُدىً فَمَنْ تَبِعَ هُداىَ فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ 2 سوره‏ى بقره، آيه‏ى 38. »؛ در زمين مستقر شويد و من به سوى شما هدايت و دين مى‏فرستم، هيچ خوف و ترسى براى تبعيّت كنندگان از دين وجود ندارد. خدايا تو به وعده‏ات عمل كردى، حالا من از تو مى‏خواهم كه كمالات وجودى مرا به من اعطا بكنى و معايب و كمبود ذاتى مرا برطرف كنى. خدايا، بين خودم و بين تو يك حقيقت بزرگ را واسطه قرار مى‏دهم و آن ذات پاك مقدّس تو است. خود تو را در محضر تو شفيع قرار مى‏دهم و مى‏دانم كه اين حقيقت مطلق يعنى ذات پاك تو اصلاً قابل ردّ نيست،

فلذا مى‏گويد: «وَاَسْتَشْفِعُ بِكَ اِلى نَفْسِكَ» خدايا، من ذات تو را بين خودم و تو شفيع قرار مى‏دهم. على(ع) در مقابل خواست‏هاى خودش و شفيع قرار دادن ذاتِ احديّت براى ذات احديّت از خدا هيچ طلبكار نيست و تماماً متوجّه بندگى و عبوديّت خودش است، فلذا مى‏گويد: خدايا، من بنده‏ى دست خالى، مستمند و فقير درگاه احديّت تو هستم. على (ع) تواضع، ادب عبوديت و بندگى را از ياد نمى‏برد، و مى‏گويد: »وَ اَسْئَلُكَ بِجُودِكَ اَنْ تُدْنِيَنى مِنْ قُرْبِكَ وَ اَنْ تُوزِعَنى شُكرَكَ وَ اَنْ تُلْهِمَنى ذِكْرَكَ« خدايا، من تو را جواد بدون عِوَض مى‏شناسم، تو را به خودت سوگند مى‏دهم كه مرا به قرب خودت نزديك‏تر كنى و در قرب خودت به من استقرار دهى. مى‏دانيد كه دنيا دار غرور است و انسان بايد هميشه از خداوند طلب عنايت كند؛ اين دنيا، دنياى هوس و تمايلات نفسانى است، فلذا على(ع) مى‏گويد: خدايا، عنايتى كن كه من به عقب برنگردم بلكه دائماً در كمالات انسانى اوج بگيرم، به طورى كه از اوضاع اين عالم متأثر نشوم بلكه بر اوضاع اين عالم اثر مثبت بگذارم.

 «وَ اَنْ تُوِزعَنى شُكْرَكَ» خدايا، من وجود تو را در محضر تو شفيع قرار مى‏دهم به اين كه من در تمام حالات خودم، تو را صاحب نعمت بدانم و هيچ وقت كمبود و كاستى احساس نكنم؛ زيرا احساس كاستى و كمبود كردن دليل عقده است. فلذا قرآن كريم مى‏گويد: اگر شكر بكنيد و شكرگزار خداوند باشيد، خداوند هم نعمت‏هاى شما را زياد مى‏كند. «وَ اَنْ تُلْهِمَنى ذِكْرَكَ» خدايا، انسان در اين عالم معصيت‏هايى دارد و در مقابل حوادث و پيشامدها و حملات ناخواسته‏ى اين عالم واقعاً در مى‏ماند و در امور زندگى مورد هجوم و غضب و رنج و ملال واقع شده و به صدها درد مبتلا مى‏شود. اين حوادث نظم عقل و مغز را تبديل به نابسامانى مى‏كنند و باعث غفلت انسان از ياد خدا مى‏شوند و انسان از ياد و ذكر و از توجه به نعمت‏هاى خداوند باز مى‏ماند. پس خدايا، از تو مى‏خواهم و خود تو را بر تو شفيع قرار مى‏دهم تا ياد و ذكر نهانى خودت را به من «الهام»كنى. على)ع( مى‏گويد: خدايا، تو مسلّط و غالب و قاهر هستى و قلب‏ها در يَدِ قدرت تو است.