انسان‏هاى مكّار در مقابل حكومت خداوند متعال قادر به فرار نيستند

على(ع) دعا را اين چنين ادامه مى‏دهد و «عَظُمَ فِيما عِنْدَكَ رَغْبَتُهُ»؛ پروردگارا، نعمت‏هاى تو عظيم و بزرگ است و در محضر و خزينه‏هاى تو نعمت‏هايى است كه رنگ و بوى مادّى ندارند. على به آن نعمت‏ها رغبت شديد دارد و من از آن نعمت‏ها مى‏خواهم و محتاج آن‏ها مى‏باشم.

 «اَللَّهُمَّ عَظُمَ سُلْطانُكَ وَ عَلا مَكانُكَ»

 در اين جا جذبه‏ى حق على(ع) را مى‏گيرد، فلذا بيان را عوض مى‏كند و مى‏گويد: خدايا، تسلّط تو بسيار بزرگ و بس عظيم است و تو بر عالم هستى احاطه دارى. اى خداى بزرگ، تو به من اندكى اجازه داده‏اى كه ابراز بندگى و عبوديت كنم، مكان در اين جا به معنى منزلت و مقام و موقعيّت است. مى‏گويد: خدايا، موقعيّت تو خيلى بزرگ و بلند مرتبه است و عقل و فكر ما و معرفت ما به آن جا نمى‏رسد.

«وَ خَفِىَ مَكْرُكَ، وَ ظَهَرَ اَمْرُكَ، وَ غَلَبَ قَهْرُكَ، وَ جَرَتْ قُدْ رَتُكَ»

 مكر، يعنى چاره سازى مرموز كه از راه‏هاى ناشناخته باشد و هيچ كس آن راه‏ها را نداند. على(ع) مى‏گويد: خدايا، مكر تو پنهان و مخفى است به طورى كه مكّارترين انسان‏ها به مكر و نحوه‏ى امتحان كردن تو پى نمى‏برند. كسانى كه با تو و با راه تو مخالفت مى‏كنند و به مكر و حيله دست مى‏زنند، تو نيز در مقابل آن‏ها مكر مى‏كنى و تو بهترين مكر كنندگان هستى و از همه‏ى انسان‏ها بيشتر به راه‏هاى مرموز آشنا هستى؛ زيرا سلطنت و ربوبيّت تو بس بزرگ و عظيم است ولى انسان‏ها كه مخلوق تو و در نهايت ضعف هستند، به دور از واقعيّات مى‏باشند. انسان‏ها به خاطر اين كه به زندگى مجازى و زودگذر خود برسند، چه نيرنگ‏ها و چه حيله‏ها كه نمى‏كنند، يك ظاهر دارند و هزار باطن و هزار رنگ؟ پس انسان يك موجود چند چهره و حيله گر و مكّار و ظاهرساز است و هميشه ظاهر خوب و باطن بد و مرموز دارد. على(ع) مى‏گويد: انسان‏ها اين گونه‏اند ولى سلطنت تو بى‏نهايت قوى و محكم است. حال آيا اين انسان‏هاى مكار قادرند كه در برابر برنامه‏هاى مرموز تو حيله و مكر كنند؟ نه، هرگز قادر نيستند، انسان‏هاى مخالف تو سعى مى‏كنند كه حق را بپوشانند ولى همين سعى خودشان باعث نابودى و سقوط خودشان مى‏شود. اين واقعيّت در قرآن كريم اين چنين آمده است: «وَ مَكَروُا وَ مَكَرَ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَيْرُ الْماكِرينَ»  سوره‏ى آل عمران، آيه‏ى 54. ، اين انسان‏ها در مقابل علم نافذ و سلطنت و حكمت بى‏پايان تو قادر بر به هم زدن برنامه‏هاى به حق تو نيستند، و فقط كارى كه مى‏كنند به وسيله‏ى مكر خودشان، خودشان را ساقط مى‏كنند. آيا اين انسان ضعيف كه مكر مى‏كند و خودش در مكر خودش گرفتار مى‏شود، مى‏تواند به تو نيرنگ بزند؟ آيا اين انسان مى‏تواند در مقابل تو دوام بياورد؟ هرگز نمى‏تواند، زيرا تو خداى غيرمتناهى هستى و سلطنت و نفوذ تو عظيم و مكر تو هم قوى و استوار است؛ زيرا به تمام زواياى اين عالم و به تمام زواياى روحى انسان‏ها و نيّت‏هاى آن‏ها راه دارى كه انسان‏ها به آن راه ندارند. انسان هر اندازه، ظاهر ساز و رنگ ساز و حقّه باز باشد، به همان اندازه در مقابل مكر خداوند ضعيف و عاجز و زبون خواهد بود؛ زيرا خداوند راه و چاره‏هاى مرموز را مى‏شناسد ولى انسان بدبخت مكّار نمى‏شناسد و از آشنايى به قوانين مرموز خلقت عاجز است. على(ع) مى‏گويد: خدايا، تو در مقابل مكر انسان، مكر خود را راه مى‏اندازى. اگر يك انسان با دين و مذهب و با حقيقت و علماى حقّه مكر بكند، خداوند هم با مرموزترين راه او را از بين مى‏برد و اين قانون حاكم بر اين عالم است كه مكر الهى انسان‏هاى مكّار را نابود مى‏كند«وَ لايُمْكِنُ الْفِرارُ مِنْ حُكُومَتِكَ». خدايا، انسان‏هاى مكّار در مقابل حكومت تو قادر به فرار نيستند، زيرا غلبه و قهر و نفوذ تو بر همه‏ى ملك تو من جمله انسان‏هاى مكّار احاطه دارد.