رحمت از ناحيه ي حق

اگر انسان بخواهد در اين عالم به كمالات معنوى نائل شود به دو ركن اساسى احتياج دارد. يك ركن افاضه‏ى رحمت از ناحيه‏ى حق است كه به طرف انسان‏ها سرازير مى‏شود و ركن دوم اين است كه انسان‏ها، استعداد و پذيرش رحمت را در باطن خود داشته باشند. اگر رحمت بيايد ولى در انسان‏ها استعداد قبول نباشد رحمت حق همان طور كه آمده، سرازير مى‏شود و مى‏رود و در باطن انسان‏ها جاگير نمى‏شود و در نتيجه انسان‏ها به كمالات معنوى نمى‏رسند.

 اين آيه در سوره‏ى رعد است: «اَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَسالَتْ اَوْدِيَةٌ بِقَدَرِها...» سوره رعد، آيه‏ى 17.

 از آسمان آب رحمت و بى‏كران و عنايت حق را فرستاديم، تا ظرف‏ها از آن آب و رحمت به اندازه‏ى خود بگيرند. همان طورى كه پستى و بلندى‏هاى زمين به اندازه‏ى ظرفيّت خودشان آب را در خود جذب مى‏كنند، باطن و روح انسان‏ها هم رحمت و عنايت حق را كه دائماً به سوى انسان‏ها سرازير است، به اندازه‏ى استعداد و ظرفيت خودشان به خودشان جلب و جذب مى‏كنند. پس انسان بايد در خود زمينه‏ى تشنگى معنوى ايجاد كند تا بدين وسيله به فطرت اوليه‏ى خودش برگردد.

متن فوق برگرفته از كتاب شرح دعاي كميل (مرحوم حضرت آیت الله صائنی ره) مي باشد